- Dziękuję pięknie - mówię z uśmiechem na widok pustej tacy z ciasteczkami, której wcześniejszą zawartość pochłonął mój starter. Chwilę później kieruję się do swojego pokoju, gdzie rzucam plecak na łóżko, wyjmuję z niego najważniejszą zawartość w postaci przyrządów do higieny osobistej, a następnie idę pod prysznic się umyć. Gdy już będę pachniał mydłem, a moje włosy będą mniej więcej suche dzięki powiewu suszarki, to wypuszczam resztę mojej drużyny witając się z nimi gromko:
- Cześć, nazywam się Ririsu Ecruteak i od dnia dzisiejszego będę waszym trenerem. Obok mnie stoi mój starter - Drilbir, z którym mam nadzieję się zaprzyjaźnicie. Jako, że zgłodnieliście pewnie, to proponuję przejście się na kolację - mówię skanując Joltika pokedexem, aby dowiedzieć się czegoś o nim. Przyglądam się również zachowaniu mego teamu. Jeśli nic nie wskazuje na wszelkiej maści bunty, to schodzę na dół, zabierając ze sobą drużynę i zamykając także drzwi od pokoju. Kieruję się rzecz jasna na stołówkę, gdzie zamawiam jedzenie dla każdego mego podopiecznego, dopytując się kelnerki czy osoby, która sprawuje pieczę nad restauracją czy wie jaki ów pokemony lubią dania i jeśli jakieś zaproponuje, to takowe zamawiam.

"Mmmm... jakie pyszne, uwielbiam tosty" - myślę patrząc i dziękując kelnerce za podany posiłek
- No więc, smacznego! - zwracam się do mych poków, po czym biorę się za jedzenie. W myślach mych krąży kilka onomatopeicznych wyrazów, głównie pokroju takiego jak np. 'omomomomomom'. Staram się jednak jeść powoli, by nie umrzeć haniebną śmiercią w postaci zadławienia.
- Ah, pyszne było, wprost pyszne - mówię podnosząc się z siedzenia i odkładając wylizany do czysta talerz - Jedzcie, jedzcie, nie ma co się spieszyć - mówię.
Po chwili słyszę krzyki, a wraz z nimi zrywam się do biegu wołając za moimi pokami, aby biegły za mną. Kieruję się ku źródłom krzyku. Przyzwyczajone do treningu ciało od razu zareagowało. Tak byłem wyszkolony. Nawet uśpione odruchy obudziły się na głos krzyku. Przed twarzą przeleciały mi wspomnienia. Ogień. Krzyk ojca. Furia. Zdruzgotane marzenia. Zdruzgotana przyszłość. Ucieczka z domu. Nie wiedziałem dlaczego o tym pomyślałem. Skojarzenie.

Wybacz, głowa zaczęła mnie boleć i jakoś mi taki chaotyczny odpis wyszedł.  x.x

Ostatnio edytowany przez Ririsu (2012-05-12 21:18:15)

Od razu przed moimi oczami stanął widok płonącej wierzy. To miejsce nie przywołuje miłych wspomnień, o nie. Stojąc przed tą ruderą czuję strach, który niczym żelazne, lodowate kleszcze zaciskają się na moim ciele, powstrzymując mnie od kolejnego kroku... którego wbrew sobie wykonałem. Nagle cały strach, przerażenie i wspomnienia opuściły mnie, zostawiając za sobą lekką obecność, ukrytą w czeluściach umysłu. Chwilę później staję obok drzwi przywierając do ściany i wyjmując z plecaka długie zawiniątko - pochwę z jednoręcznym mieczem, o prostej, ostrej niczym brzytwa klindze, wykutym w iście europejskim stylu. Broń zarzucam za plecy, mocując do uchwytów, po czym wstaję przekraczając próg i zaciskając dłoń na jeszcze nie wyjętym ostrzu.
- Frillish, jesteś duchem i najlepiej widzisz w mroku, jakbyś coś zauważył to powiedz. Joltik, wskocz mi na ramię, jakby ktoś nas zaatakował to obezwładnij go siecią. Ty zaś Drilbur będziesz osłaniał tyły. Nie wiem co tu się dzieje, ale zgaduję, że nie bez powodów ktoś tu krzyczał. Coś musiało się tu stać - wraz z tymi słowami, nasłuchując, wchodzę w mrok. Rozluźniam lekko chwyt, nie ma sensu za wcześnie męczyć dłoni.

"Cholera, jeżeli ktoś siedzi na górze to ma przewagę wysokości. Może bez problemów atakować wchodzących na górę, a ja nie mogę nic zrobić. Nie zdołam równocześnie wchodzić na drabinę i być gotowy na zablokowanie ewentualnego ciosu" - myślę zagryzając wargi i przyglądając się przejściu.
- Okej, plan jest taki. Ty Frillish wyleć na dwór i poszukaj okien. Wątpię, abyś na Twoim poziomie opanował przelatywanie przez ściany, więc tak będzie najlepiej. Jak znajdziesz ów okno to zobacz gdzie ktoś stoi i czy wygląda na niebezpiecznego, a następnie wróć do nas i pokaż macką gdzie owa osoba stoi i pokręć głową jeśli jest niebezpieczny. Ty zaś Joltik przygotuj się. Bardzo możliwe, że to ty wejdziesz pierwszy, gdyż jesteś najszybszy i najzwinniejszy z nas, a na dodatek najtrudniej cię dostrzec i trafić, więc jest szansa, że dostaniesz się na górę niezauważony. Ale to za chwilę, niech najpierw Frillish powie na czym stoimy. Ty Drilbur będziesz w tej chwili główną siłą, więc jakby coś nas zaatakowało to odrzuć to coś Mud Sportem. Deski są zapewne spróchniałe i osmalone, a sama konstrukcja stara, więc łatwo ów ziemny atak przebije się przed podłogę. Jakby jednak się nie przebiło no to będzie źle... - zwracam się szeptem do pokemonów wiedząc, że czas mija, a osoba wzywająca pomocy w tej chwili może umierać. Nie pomożemy jej jednak martwi...

- Dobra, więc tak: najpierw wchodzisz ty Joltik. Musisz zająć pozycję w niezauważalny sposób, będąc gotowy na złapanie ewentualnego napastnika jakby zaatakował siecią. Kolejny będę ja, później Frillish, a na koniec Drilbur. Więc... wchodzimy! - szepczę w stronę poków luzując miecz w pochwie, a następnie czekam, aż Joltik i Frillish wejdzie. Po nic wchodzę rzecz jasna ja.

Wybacz za taki krótki post, nie miałem pomysłu co jeszcze napisać.

"Ło matko, co to do cholery jest? Duch człowieka? Zjawa? Widma? A może powinienem zmienić dillera?" - myślę będąc w szoku i spoglądając z głupim wyrazem twarzy na ów postać - "Cholera, raczej się chyba ta babka nie ubrudziła mąką, aby straszyć ludzi. Czyżby ów zjawa? Cholera, ja tu jestem egzorcystą od demonów, a nie ludzkich duchów" - klnę w myślach. Nie tracę jednak czujności, co jak co, ale to może być coś groźnego. A mówi się, że najgroźniejszą rzeczą egzorcysty jest gatunek, którego nie zna.
- Emm... przepraszam panią - staram się zwrócić uwagę kobiety, próbując nie ukazywać strachu, ani nie pewności. Przełykam ślinę, a po chwili dodaję - Jeśli wolno mi spytać to kim pani jest? I czy to pani krzyczała? - po tych słowach daję znak gestem mym pokom, aby nie opuszczały gardy i nie stały z rozdziawionymi pyszczkami. Jeszcze muchy im nawlecą.

"Cholera, nie podoba mi się to. To musi być ta, która spłonęła i której ciało nie zostało odnalezione. Tylko jak? Słyszałem o duszach błąkających się, nie mogących trafić w zaświaty przez klątwę czy niedokończone sprawy. A nawet przez opętanie złymi mocami, niekoniecznie nawet pokemonowymi. Ale, aby ciało zniknęło wraz z duszą? Kso, to coś przekracza wszelkie pojęcia" - klnę siarczyście w myślach spoglądając na istotę - nie człowieka - zaciętym wzrokiem.
- Kim jesteś? - ponawiam pytanie spoglądając na zjawę spokojnym, acz pewnym siebie wzrokiem, przez lekko przymrużone oczy. Wszelkie wątpliwości mnie opuściły, zawładnął mną zimna natura egzorcysty.
- Drilbur, zajmij pozycje z tyłu. Ponownie będziesz tylną strażą. Ty Joltik wskocz mi na ramię, postaraj się oglądać czy coś nie atakuje nas z góry. Frillish, ty masz na muszce ów zjawę. Jakby co to zezwalam na atak w skrajnych sytuacjach. Nie wierzę, aby jakieś złe mocy nie ingerowały w to co tu się dzieje. Chodźcie za mną, ale powoli - zwracam się do poków nie odwracając się. Po chwili postępuję o krok w stronę zjawy, chwytając za ostrze miecza. Nie atakuję, po prostu staram się stanąć o dwa kroki od owego ducha. Sprowokować go - sprawdzić czy nie jest agresywny. W każdej chwili przygotowuję mięśnie do wyjęcia ostrza i nadziania nim istoty, bądź też sparowania ataku.

Spoglądam na poke-kreta wzrokiem mającym znaczyć coś pokroju "musimy", a następnie wykonują krok w stronę pokoju, luzując jeszcze bardziej ostrze z pochwy.
- Frillish, trzymaj to - zwracam się do stworka podając mu płytkę z zapisaną techniką - nie wiem kiedy będziemy mieli najbliższą okazję, na postój i chwilę odpoczynku, więc przyswój ten ruch. Jest to TM13 - Ice Beam, atak polegający na wystrzeleniu lodowego promienia. Cóż, może się przydać. No więc tak, ty Joltik wejdź pierwszy do pokoju, najlepiej jedynie wychyl się za próg i sprawdź czy nic na nas nie czatuje. Jeśli nic, to pokiwaj łebkiem. Jesteś najmniejszy i są najmniejsze szanse, że ciebie nie zauważy lub nawet nie trafi - zwracam się do poków, po czym czekam aż ów stworki wykonają polecenia. Następnie jeśli Joltik nie zauważył niczego niebezpiecznego, to ruszam do kolejnego pokoju. Tym razem z mieczem w dłoni, gotowy na wszystko.